Historia Polski jest zagmatwana. Szczególnie dotyczy to historii najnowszej. Na pierwszy rzut oka problem ten nie dotyczy II wojny światowej. Najpierw zaatakowali nas Niemcy, potem wyzwolili sowieci i koniec. Niestety prawda jest o wiele bardziej złożona.

Pierwsza odsłona: Dzięki porozumieniu III Rzeszy Niemieckiej z Rosją Sowiecką Polska została zaatakowana z dwóch kierunków. W jednym i drugim przypadku działania wojenne dotknęły jednak ludność cywilną, a skala represji i egzekucji jest niewyobrażalna. W spektaklu prezentowane są wspomnienia jednego z żołnierzy Niemieckiego wojska, który brał udział w jednej z egzekucji na jeńcach polskich.

Odsłona druga: Represje dotykają obywateli polskich niezależnie od okupacji, pod którą się znaleźli. Ich symbolami stają się Katyń i Oświęcim. W spektaklu opisane jest to za pomocą poetycznie przedstawionych zapisków odnalezionych w katyńskich mogiłach oraz raportu Witolda Pileckiego – dobrowolnego więźnia obozu koncentracyjnego Auschwitz. Nie może w tej części oczywiście zabraknąć wierszy Tadeusza Różewicza.

Odsłona trzecia: Pomimo represji rodzi się ruch oporu, którego szczyt następuje latem 1944 roku. Z jednej strony wybuch Powstania Warszawskiego i śmierć Krzysztofa Kamila Baczyńskiego oraz Tadeusza Gajcego (w tej odsłonie prezentujemy fragmenty wierszy obu poetów). Z drugiej początek represji, jakie dotykają żołnierzy AK na terenach już zajętych przez Armię Czerwoną. Dopełnieniem tragedii są masowe aresztowania, wywózki na Syberię.

Odsłona czwarta: Nowy podział Europy ustanowiony w Jałcie nie rozwiązuje polskich problemów. Zapełniają się więzienia. W lasach znowu pojawiają się oddziały partyzanckie, które na dużą skalę opanowują więzienia, w których są przetrzymywani ich koledzy. Pomimo takich akcji i ruchu oporu, represje nowej władzy zataczają coraz szersze kręgi. Wspomnienia ludzi, którzy przeżyli tortury uświadamiają odbiorcom, że w Polsce w dalszym ciągu trwa wojna. Tym razem wojna polsko-polska.

Odsłona piąta: Niesamowita muzyka i zdjęcia zamordowanych pokazują w finale ogrom ludzkich nieszczęść oraz skalę ofiar, jakie dotknęły Polskę. Poetyka przeplata się z tragedią.

Dwa lata grania spektaklu uświadomiły wszystkim, że na widowni może panować cisza. Ogromna liczba ofiar unaocznia wszystkim, że historia II wojny światowej nie kończy się w Polsce w maju 1945 roku. Kiedy zatem jest jej kres? Sugestywne zakończenie spektaklu nie daje tu jasnej odpowiedzi pozostawiając ją dla publiczności.